عبدالبشیر فکرت بخشی
بخش نخست
مقدمه
حضرت ابوالمعانی بیدل، روحی است سرگردان و به دنبال «هوس نشۀ آواره‌گی «. بیدل ناقراری انسانی‌اش را لازمۀ وجودی‌اش می‌خواند و رد پای این ناآرامیدن‌ها را تا ارتعاش احتمالی دست معمار پی می‌گیرد. بیدل اعماق پدیده‌ها را می‌شکافد تا به ارتفاعات هستی گام بردارد و با غوطه‌ورشدن در ضمیر ناخودآگاه اشیا، … ادامه خواندن ابوالمعانی بیدل «فیلسوفِ زمان»